Livre - This is my b.world

Είναι ίσως πιο ακριβές ότι η πόλη γίνεται ο ξενιστής της δράσης των graffiti writers όπως ο b. Τα b. logos "τσιμπολογούν" την αδράνεια, τα νεκρά κύτταρά της, όπως εκείνα τα μικρά, εν πρώτοις αόρατα, ψαράκια στον όγκο των θαλασσινών θηλαστικών. Συμβάλλουν, δέσμια μιας ισορροπίας αλλόκοτης, στην εξυγίανση του οργανισμού στον οποίο προσκολλώνται. Ο δημιουργός τους, κατά κόσμον αρχιτέκτων, κατασκευάζει όπως φαίνεται στους δρόμους και τις κόχες της πόλης ένα τυχαίο κιτρινόμαυρο storyboard και έτσι συμμετέχει, μαζί με άλλους σύγχρονους καλλιτέχνες, σε μια διαδικασία εκδήλωσης ενδιαφέροντος για την "ανθρώπινη καταστροφή" ή το ανθρώπινο είδος. Δεν ανήκουν σε μια γενιά και δεν διακρίνονται ως μια σχολή. Τα έργα τους όμως δημιουργούν έναν σημαντικού μεγέθους αστερισμό από microcorporations. Νάντια Αργυροπούλου […] Ο b. μοιάζει να διεκδικεί χαλαρά το διαφεύγον νόημα της μητροπολιτικής υλικότητας, την αίσθηση της φυσικής επαφής με την πόλη και τις μυστηριώδεις περιοχές της. Διευκρινίζω ότι χάνομαι στην πόλη σήμερα σημαίνει κατασκοπεύω. Βλέπω, δηλαδή, την πόλη στις αθέατες πλευρές της, εκεί που δεν με περιμένουν. Προσέξτε πως το διατύπωσε ο Walter Benjamin στην τρίτη, κιόλας, δεκαετία του 20ου αιώνα: "Το να μη ξέρεις να προσανατολιστείς σε μια πόλη δε σημαίνει πολλά πράγματα. Το να χαθείς σε μια πόλη, όπως χάνεσαι στο δάσος, είναι κάτι που χρειάζεται εξάσκηση". Δεν είναι τυχαία ότι γι' αυτή τη νεότερη γενιά των "ντετέκτιβ του χώρου" κάθε ερμηνεία γεννιέται περισσότερο από την ανακάλυψη μιας τυχαίας ένδειξης, μιας φιγούρας, μιας πτύχωσης, ενός ίχνους. […] Γιώργος Τζιρτζιλάκης Traduction en français : Il est peut-être plus exact que la ville devienne l’hôte de l’action de graffeurs comme b. Le b. les logos « grignotent » son inactivité, ses cellules mortes, comme ces petits poissons, d’abord invisibles, dans le volume des mammifères marins. Ils contribuent, captifs d’un équilibre de l’altérité, à l’aseptisation de l’organisme auquel ils sont attachés. Leur créateur, dans le monde des architectes, construit ce qui semble être un storyboard aléatoire jaune-noir dans les rues et ruelles de la ville et participe ainsi, avec d’autres artistes contemporains, à une démarche d’expression d’un intérêt pour la « destruction humaine » ou l’espèce humaine. Ils n’appartiennent pas à une génération et ne se distinguent pas en tant qu’école. Leurs projets créent cependant une constellation importante de microentreprises. Nadia Argyropoulou […] Le b. il semble revendiquer vaguement le sens insaisissable de la matérialité métropolitaine, le sentiment de contact physique avec la ville et ses régions mystérieuses. Je précise que se perdre dans la ville aujourd’hui signifie espionner. C’est-à-dire que je vois la ville dans ses côtés invisibles, là où je ne suis pas attendu. Remarquez comment Walter Benjamin l’a formulé dans la troisième décennie du XXe siècle : « Ne pas savoir s’orienter dans une ville ne veut pas dire grand-chose. Se perdre dans une ville, comme se perdre dans une forêt, est quelque chose qui a besoin de pratique. ». Ce n’est pas un hasard si pour cette jeune génération de « détectives de l’espace », toute interprétation naît plus que la découverte d’un indice aléatoire, d’une figure, d’un pli, d’une trace. […] Georges Tzirtzilakis